Бесік жыры

Көлік ішіндегі артқы орындықта отырған екі апайдың әңгімесіне еріксіз құлақ түрдім. – Өткенде жеңгемнің екі келініне бірдей бесік келді.

Күнім, айым, Еркетайым, Бөлейін енді. Тыста дауыл, Жатқан ауыл, Ұйқың да келді. Жұмсақ бесік, Жылы төсек, Жата ғой, қозым. Әлди, бөпем, Әлди, бөпем, Ұйықта, жұм көзің.

Әлди-әлди, ақ бөпем, Ақ бесікке жат бөпем! Жылама, бөпем, жылама, Жілік шағып берейін, Көк ала иттің құйрығын Жіпке тағып берейін! Әлди-әлди, жанашым!

Дүниеге жаңа келген жас сәбидің өмірге деген құштарлығын, айналасына деген сүйіспеншілігін қалыптастыратын алғашқы қадам – ол ана жүрегін жарып шыққан «Бесік жыры».

Адамның еске түссе есіл күні, Есіне түседі екен бесік жыры. Жадымнан оқта-текте шығып кетсе, Анашым, айналайын, кешір мұны.

Әлди, әлди, әлпешім! Ұйықта деймін, ұйықтайсың. «Мә-мә» берсем қайтесің, Ұйықта десем, ұқпайсың. Жоқсың бүгін көз ілген, Көп ісімнен бөгедің. Жаудыраған көзіңнен!

Ұқсайды бар тыныштық жер бетінде, Ұйқыдағы сәбидің келбетіне. Ояту былай тұрсын, рұқсат жоқ Ұйықтап жатқан ұлымды тербетуге. Ұйықта, ұлым, ұйықта, бөпем