Ұлпа шешей немересін әлдилеп,
Ірге жаққа сүйенетін қалғи кеп.
Ыңырсыған кеудесінен кәрінің
Шығар сонда бір әдемі ән билеп:
“Қоңыр қозым, мерейім,
Әуедегі жалғыз Ай,
Айды да алып берейін, –
әлди-әлди, әлди-ай.
Әжесінің тентегі,
Көңілдегі ән-күйім.
Тыңдайсың ба ертегі,
Әлди-әлди, әлдиім.
Әжең әннен жаңылды,
Әлди-әлди, әппағым.
Тыңдағаның әнімді –
Түк түсінбей жатқаның!”
“…Қалғи қойшы, бөбегім,
Мен де енді қалғиын.
Ағаң қашан келеді,
Әлди-әлди, әлдиім.
Жылқыдағы құлыным,
Құраулайын, келе ғой.
Әлди-әлди, шыбыным,
Жұбана ғой, көне ғой.
Әлди-әлди бала ғой,
Ұйықта, ұйықта бөпешім.
Бүгін ұйықтап ала ғой,
Ертең өсіп кетесің.
Бесік тербетейін мен,
Алсын сені арқалап
жауға деген кегіңмен
досқа деген мархабат.
Шаңыраққа қарама,
Кешкірсе – күн кешкірсін.
Әкең туған далаға
Әлди-әнім естілсін.
Ұмытарсың сен мені,
Ұмытқанша қалғи ғой.
Бүгін де ағаң келмеді,
Әлди-әлди, әлди ғой.
Қой ішінде – қоңырым,
Базар бардым – қалды өтпей.
Жәй таппаса көңілім
Неғыламын әндетпей!
Ұйықтай қойшы әдемім,
Әйнәләйін әушіңнан.
Сенің байғұс әжеңнің
Әні қашан таусылған!” –
Менше, осылай жұбатады әже ұлын,
Тереңдетіп маңдайдағы әжімін –
Күрсіне кеп мұңдылау бір айтады ән,
Бірақ, кенет… күлімдейді қайтадан.
Әже осылай әндетумен өтеді,
Әже болса – ән дегендер жетеді.
Ұйықтатады ұлын солай, ал өзі
Кейде ұлынан бұрын ұйықтап кетеді.
